มีคนเคยกล่าวว่า โลกของการทำงาน ก็ไม่ต่างอะไรกับ ‘สมรภูมิรบ’ ที่คนคนหนึ่งจะต้องรับมือกับทั้งความยากลำบากของการทำงาน จนถึงการรักษาระดับความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน ที่ร้อยพ่อพันแม่ มีความแตกต่างทางด้านนิสัยใจคอ และแน่นอน ‘คนเป็นพิษ (Toxic People)’ นั้นก็เป็นประเภทที่เราสามารถพบเจอได้บ่อย เป็นคนที่แค่อยู่ใกล้ก็เหมือนโดนสูบพลังชีวิตหายไปครึ่งตัว เป็นคนที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อตัวเอง และไม่สนใจเอกภาพหรือความรู้สึกของใคร แต่น่าแปลกไม่น้อย ที่หลายการศึกษาและการวิจัยจากกลุ่มตัวอย่าง กลับพบว่า ‘คนเป็นพิษ’ เหล่านั้น มีแนวโน้มที่จะก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เป็นเจ้าคนนายคนในระดับสูงได้อย่างน่าประหลาด และเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการงานอย่างน่าพิศวง (ตัวอย่างเช่น Donald Trump อดีตประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาผู้ฉาวโฉ่ ที่บุคลิกสุดแสนจะเป็นพิษ แต่สามารถขึ้นมาเป็นประธานาธิบดี, George Soros นักการเงินมือฉมัง ผู้สามารถทำลายล้างการเงินของประเทศหนึ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สา หรือแม้แต่ Steve Jobs ศาสดาแห่งแบรนด์ Apple ผู้ล่วงลับ ก็ขึ้นชื่อเรื่องความ Toxic กับผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างร้ายกาจจนเป็นที่เลื่องลือ…) ทำไมคนเหล่านั้นถึงได้ดีในสายงาน? ทำไมความร้ายกาจและนิสัยที่ไม่น่าคบหาถึงถางทางและเป็นบันไดในหน้าที่การงานได้ขนาดนี้? เชื่อว่าหลายคนอาจจะมีคำถามดังกล่าวเกิดขึ้นในใจ และในทางสังคมวิทยาและจิตวิทยา มีคำตอบสำหรับความน่าฉงนใจเหล่านี้ บุคลิกของคนเป็นพิษกับการทำงาน คนที่เป็นพิษหรือ Toxic People นั้น แม้ดูเผินๆ จะเป็นคนไม่น่าคบหา […]Read More
ในห้วงเวลาและการใช้ชีวิตที่ผันผ่านไปในแต่ละวัน การงานที่วุ่นวาย คนรอบตัวที่ยุ่งยาก เหตุปัจจัยที่ไม่เป็นไปตามที่หวัง รวมถึงปัญหามากมายสารพันที่สุมทับกันเข้ามาให้ใช้สมองและเวลาในการแก้ไขจนราวกับไม่รู้จบสิ้น เพียงชั่วขณะที่ความยุ่งเหยิงต่างๆ หลบหายไป แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่เชื่อว่ามีไม่น้อย ที่จะคิดถึง ‘วันเก่าๆ’ ช่วงเวลาดีๆ ที่ทุกอย่างเรียบง่าย เป็นไปอย่างใจ และ … มีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่นี้ในปัจจุบัน จะมีอะไรที่มีความสุข เท่ากับความทรงจำที่ดี เรื่องราวในอดีตที่สมหวัง การอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา และชีวิตที่ความรับผิดชอบกับปัญหา ยังดูเป็นเรื่องที่ห่างไกลจนแทบไม่ต้องห่วงกังวล แต่อย่างที่เราทราบกันดี ว่าเวลาไม่สามารถย้อนถอยหลังกลับไปได้ ความคาดหวังใดๆ ที่จะกลับไปสู่ช่วงเวลาในอดีต ก็เป็นเพียงความ ‘ปรารถนา’ ที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน ที่พอจะทำให้นึกระลึกขึ้นมาได้ เป็นครั้งคราว …. หรือไม่ก็อาจจะถูกแปลงสภาพให้กลายเป็น ‘สินค้า’ ที่ซื้อหาได้ โดยไม่เกี่ยวว่าจะเป็นสิ่งจำเป็นหรือไม่ ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง? ความโหยหาช่วงเวลาในอดีตอันแสนสุข และการระลึกภาพจำช่วงเวลาแห่งวันวาน ที่ถูกเรียกขานกันว่า ‘นอสทัลเจีย (Nostalgia)’ นั้น คือสภาพทางจิตใจที่สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกคน และเป็นกระบวนการกับกลไกป้องกันตนเอง เพื่อหลีกหนีจากความเจ็บปวดจากสภาวะเหนื่อยยากทางด้านจิตใจที่เกิดขึ้นในเวลาปัจจุบัน อย่างไรก็ตาม กลวิธานแห่งการป้องกันตนเอง ก็กลายมาเป็นสิ่งที่นักการตลาด และบริษัทผลิตภัณฑ์ ได้หยิบจับมาใช้เป็นเครื่องมือและกลยุทธ์ ภายใต้สภาวะ ‘Nostalgic Effect’ […]Read More
หากจะกล่าวกันถึงสิ่งที่เรียกว่า ‘ชีวิต’ แล้วนั้น แต่ละคนย่อมมีรายละเอียด มีพื้นฐาน มีปัญหา มีเรื่องราวที่แตกต่างกันออกไป ภายใต้สภาวะและปัจจัยที่มีร่วมกัน บ้างก็เรียบง่าย บ้างก็เต็มไปด้วยอุปสรรค บ้างก็เป็นไปอย่างมีขั้นตอน บ้างก็ขรุขระและมีขวากหนามรายล้อม แน่นอนว่า การสร้างสังคมที่มีความเสมอภาค ความสามารถในการเข้าถึงปัจจัยพื้นฐานได้อย่างทั่วถึง และการลดช่องว่างทางรายได้และความเหลื่อมล้ำ คือสิ่งที่จำเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้น ชีวิตของทุกคน ก็ไม่มีทางที่จะเหมือนกัน แตกต่าง อย่างมีนัยสำคัญ ขึ้นกับ ‘ทางเลือก’ ในการตัดสินใจแต่ละช่วงของชีวิต ชีวิตเต็มไปด้วยทางเลือก ตั้งแต่เรื่องพื้นฐานที่สุดอย่างการเลือกที่จะกินอะไรเป็นอาหารเย็น เลือกที่จะใส่เสื้อผ้าแบบใด จนถึงเลือกที่จะคบหาใครเป็นกลุ่มเพื่อนฝูง เลือกที่จะทำงานในสายใด และเลือกที่จะตัดสินใจรับใครเข้ามาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน แม้ไม่อยาก แต่เราต่างต้อง ‘เลือก’ ในสิ่งต่างๆ อยู่เสมอ บางครั้งการเลือก ก็นำพาไปสู่ความก้าวหน้า ชีวิตที่ดี และการพัฒนาตนเอง แต่ก็มีอยู่หลายครั้ง ที่การเลือก นำไปสู่สถานการณ์ที่ยากแก่การทำใจยอมรับ จนอดไม่ได้ที่จะต้องกลับมาถามตัวเองซ้ำๆ ว่า ถ้าหากตอนนั้น ตอนนี้ เลือกอีกอย่าง ไปอีกทาง ชีวิตจะแตกต่างไปจากนี้หรือไม่ การเลือก จึงมีพลัง และต้องผ่านการคิดพิจารณาให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้ โดยเฉพาะถ้าการเลือกนั้น ส่งผลอย่างใหญ่หลวงต่อความเป็นไปในภายภาคหน้า […]Read More
เรื่อง: ชุติมา ดุรงค์เดช ผู้อำนวยการสื่อสารและดูแลภาพลักษณ์องค์กร บริษัท มาซูม่า (ประเทศไทย) จำกัด “จงมอบ ความเมตตา และ การให้อภัย กับทุกคน โดย ไม่ต้อง มีเหตุผล ไม่ต้องมีข้อแม้ และไม่ต้องมีเงื่อนไข” นี่คือสิ่งที่ชีวิตนี้ได้บอกกับมุกค่ะ หรือถ้าจะบอกให้ชัดเจนขึ้นไปอีกนั่นก็คือสิ่งที่มุกได้เรียรรู้จากชีวิตนั้่นเอง เพราะ ถ้าเราสามารถมอบ ความเมตตา การให้อภัย กับทุกๆ คนที่ทำร้ายเรา รวมถึงทุกเหตุการณ์ที่ไม่ดีซึ่งเกิดขึ้นในชีวิตของเราได้นั้น จะทำให้ตัวเราไม่ต้องอยู่กับอารมณ์ลบหรือสะสมอารมณ์ที่ไม่ดีในใจของตัวเอง ซึ่งถ้าทำได้อารมณ์ในจิตใจก็จะมีแต่ความสงบและเบาสบาย สุดท้ายแล้วก็จะส่งผลดีต่อตัวเราเองโดยตรงค่ะ และ ถ้าสามารถมอบความเมตตา การให้อภัย กับทุกๆ คนที่ทำร้ายเราและทุกเหตุการณ์ที่ไม่ดีในชีวิตเราได้นั้น ก็เป็นการแสดงให้ตัวของเราเองได้เห็นว่า “เราเป็นผู้ให้ที่ยิ่งใหญ่ เป็นคนที่ใจทรงพลัง เป็นคนที่ดีกว่าผู้ที่ทำร้ายเรา และตัวเราเองเป็นมนุษย์ที่มีระดับจิตใจดีกว่าคนที่ทำร้ายเราอีกด้วย ทั้งนี้ การให้อภัยเวลาที่อยู่ในสถานะเป็นผู้ถูกกระทำนั้นเป็นสิ่งที่ยากมากๆ ยิ่งการให้อภัยกับคนที่ไม่คู่ควรกับการให้อภัย หรือการให้อภัยกับคนที่ไม่ได้สำนึกผิด หรือคิดจะกล่าวขอโทษเมื่อรู้ว่าผิดนั้น ยิ่งเป็นสิ่งที่ยากมากที่สุด แต่…เป็นสิ่งที่สามารถทำได้และสร้างให้เกิดขึ้นได้ ด้วย “ความเข้าใจ“ เพราะ…ความเช้าใจนี่เองที่เป็นดั่งการสร้างอิสรภาพทางใจให้กับตัวเราเอง ซึ่งอิสรภาพทางใจนั้นเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่ดีที่สุด ที่สามารถสร้างได้ด้วยตัวเองให้กับตัวเราเอง มุกชอบคำสอนของบาทหลวง ชาร์ลส์ อาร์. […]Read More
เมื่อพูดกันถึงเรื่องของการจับจ่ายซื้อของใช้ ไม่ว่าจะสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน หรือสินค้าฟุ่มเฟือยเพื่อสนองความต้องการที่นอกเหนือจากนั้น การมาถึงของเทคโนโลยี Mobile Pay และ Platform ซื้อสินค้าแบบออนไลน์ ช่วยให้เกิดความสะดวกในการจับจ่าย และสร้างทางเลือกในกระบวนการที่เคยมีอยู่จำกัดแต่เพียงห้างร้าน ให้เข้ามาใกล้ชิดผู้คนในทุกระดับมากยิ่งขึ้น รวมถึงเป็นการสร้าง ‘สภาวะสองทาง’ ที่ผู้ซื้อ สามารถกลายเป็นผู้ขาย ได้อย่างง่ายดาย เส้นแบ่งระหว่าง Business (b) และ Customer (c) ก็ดูจะจางลง แต่ในทางหนึ่ง เมื่อกระบวนการถูกทำให้ง่าย เมื่อผู้ขายกระโดดลงมาสู่สนามการค้าอย่างเสรี ผู้ให้บริการ Platform ก็ต้องสรรหาวิธีการ เพื่อกระตุ้นให้เกิดการใช้จ่ายให้ได้มากที่สุด ให้มีเม็ดเงินหมุนเวียนในระบบของตนเองให้มากที่สุด และเมื่อทุกความสะดวกถูกนำเสนอจนหมดสิ้น มันจึงมาถึงข้อสรุปของแนวทางสุดท้ายของการกระตุ้นการจับจ่ายแบบใหม่ ที่กลายเป็นปัญหาในขณะนี้ เมื่อ ‘สินค้า’ สามารถซื้อได้ และเลือกที่จะ ‘จ่ายทีหลัง’ … แนวทางรับสินค้าก่อน จ่ายทีหลัง หรือ ‘Buy Now, Pay Later’ นี้ เริ่มแพร่หลายใน Platform สินค้าออนไลน์ชื่อดัง ไม่ว่าจะเป็น Shopee, Lazada […]Read More
เมื่อนับนิ้วดู…..ออนเองก็ตกใจนะคะว่า ในชีวิตนี้ได้ใช้ชีวิตโดยมีนามสกุลพ่วงท้ายที่ไม่ได้มาจากพ่อแม่ว่า ”ออน ละอองฟอง” ซึ่งอยู่ในฐานะนักร้องนำของวงที่มีฉายาว่า นักออกแบบดนตรีสีสวย เนื้อหาเชิงบวก มองโลกแง่ดี เพลงฟังสบายๆ ฟังแล้วอารมณ์ดี มาเกือบ 20 ปีแล้ว หลายท่านอาจไม่ทราบว่าที่จริงละอองฟองในยุคแรกที่ก่อตั้งวงขึ้นมา คือช่วงปี 38ถึงปี 47เป็นช่วงก่อนที่ออนจะเข้ามาเป็นสมาชิกของวง …‘ละอองฟอง’ ได้ฝากชื่อไว้ในวงการเพลงไทย ซึ่งมีความเป็นตัวตนของคนมองโลกในแง่ดีไว้อย่างสูง เมื่อนึกย้อนไปดู เลยไม่รู้ว่า concept ของวงนี้เริ่มมาตั้งแต่ต้น หรือด้วยความที่ชอบทำไปเรื่อยๆ แล้วจึงออกมาเป็นแนวนี้เอง กันแน่ ตอนที่ผ่านออดิชั่นเข้ามาพี่เอ๊ะ พงศ์จักร พิษฐานพร และ พี่แมน ตนุภพ โนทยานนท์ บอกว่าเหตุผลเลือกออนเข้ามาเป็นสมาชิกของวง เพราะทัศนคติ หรือ Attitute ออนจึงเดาว่าตัวเองคงมีความเป็นละอองฟองที่แสดงออกมาให้เห็นละมั้ง….และก็เพิ่งมานั่งวิเคราะห์ตัวเองดีๆ เมื่อ ไม่นานมานี้นี่เอง แล้วจึงค้นพบกับความจริงที่น่าตกใจว่า “ละอองฟอง ครูที่ไม่มีร่าง ได้เปลี่ยนออนเยอะมากจนน่าตกใจ” ทุกครั้งเวลาที่ให้สัมภาษณ์เพื่อโปรโมทเพลง ไม่ว่าจะให้สัมภาษณ์ที่ไหนก็ตามจะพูดตลอดว่า เราทำเพลงเชิงบวก มองโลกในแง่ดี อยากทำเพลงที่ให้กำลังใจ ให้พลังกับคนฟัง จนวันหนึ่ง อยู่ดีๆ ก็นึกตั้งคำถามกับตัวเองว่า “แล้วฉันหล่ะ […]Read More
ภาพ: CABIN139 ภาพ การบอกว่า “เราต้องรักตัวเองมากๆ” ฟังดูอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย แต่ส่วนตัวกลับรู้สึกว่าการใช้ชีวิตในสังคมที่ยากจะหาตรรกะมาอธิบายจนบางครั้งก็ชวนให้หมดศรัทธาและหมดหวังเอาง่ายๆ อย่างทุกวันนี้ ถ้าไม่รักตัวเองก็อาจกลายเป็นภาระให้คนในสังคม หรืออาจไปทำตัวเกะกะระรานผู้อื่นโดยไม่รู้ตัว ซึ่งท้ายที่สุดก็ไม่เป็นผลดีกับตัวเองเลยสักนิด และเมื่อเรารักตัวเอง อยากให้ตัวเองมีคุณภาพชีวิตที่ดีและมีความสุข เราก็ต้องนึกถึงผู้คนและสภาพแวดล้อมรอบตัวด้วย นั่นเพราะเราเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ถ้าคนในสังคมเป็นทุกข์และโลกลุกเป็นไฟตลอดเวลา โอกาสที่ตัวเราเองจะอยู่อย่างมีความสุขก็น้อยลงไปด้วย ดังนั้นถ้าเราไม่ไปพ่นพิษใส่ใครๆ และไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของวงจรที่เอาเปรียบ ใช้อำนาจ หรือใช้ความรุนแรงกับผู้อื่นแม้ว่าจะเป็นการกระทำที่เล็กน้อยก็ตาม ก็นับว่าเป็นการช่วยชะลอหรือลดอุณหภูมิความเกรี้ยวกราดในสังคมลงได้บ้าง ซึ่งท้ายที่สุดแล้วความเสี่ยงที่จะเจอกับบรรยากาศลบๆ ไม่ว่าจากคนใกล้ตัวหรือคนไกลตัวที่ไม่รู้จักก็จะลดน้อยลงไปด้วย แน่นอนว่าการรักตัวเองแบบนี้คงไม่สามารถให้เราทำตามใจตัวเองได้ทั้งหมด หลายครั้งที่ต้องเกิดอาการไม่พอใจ ผิดหวัง เจ็บปวด หรือเสียประโยชน์บางอย่าง แต่หากมองในระยะยาวเชื่อว่าต้องได้ชีวิตที่มีคุณภาพพร้อมไปกับคนอื่นๆ อย่างแน่นอน ซึ่งต่างจากการรักตัวเองแบบที่ต้องเก่ง ต้องชนะทุกอย่าง สุขอยู่เพียงคนเดียว แต่เพื่อนร่วมโลกกลับต้องทุกข์ทนจากการกระทำของเราทั้งทางตรงและทางอ้อม ดังนั้นการรักตัวเองที่ว่านี้จึงไม่ได้หมายความว่าต้องให้โลกมาหมุนรอบตัวเราหรือมองเป้าหมายของเราและพวกพ้องเป็นที่ตั้ง แต่คือการพยายามรู้จักตัวเอง ไม่หลอกตัวเองหรือให้คนรอบข้างมาส่งเสียงอวยหรือก่นด่า พร่ำบอกว่าเราเป็นใครนั่นเอง และเมื่อถึงช่วงเวลาที่รู้ว่าร่างกายและจิตไม่แข็งแรงพอ ไปต่อไม่ไหว ก็ต้องพัก เพราะถ้าทู่ซี้ไปต่อก็อาจจะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นและตัวเองได้ ซึ่งยิ่งรู้ว่าเข้าใกล้สิ่งที่เอาแต่ทิ่มแทงตนเอง พูดไปก็เหมือนตะโกนใส่กำแพง หรือยั่วยุให้ตัวเราเตรียมปล่อยหมัดพร้อมใช้ความรุนแรงก็ถอยห่างออกมาซะบ้าง เพราะไม่มีความจำเป็นต้องใช้ความโกรธความเกลียดมาหล่อเลี้ยงชีวิตตัวเอง หรือใช้แผ่นหลังของตนเองไปเป็นหินลับมีดของใครต่อใคร เก็บพลังงานแม้เพียงน้อยนิดไว้คิดหรือทำในสิ่งที่เป็นมรรคเป็นผล และพร้อมรอจังหวะที่จะตอบโต้ได้อย่างมีสติดีกว่า หากรู้ว่า…ถ้าพลาดหรือทำผิด ไม่ว่าจะเพราะปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้ หรือเกิดจากความตั้งใจ หรือไม่มีความ สามารถจริงๆ […]Read More
เป็นที่ถกเถียงกันมาตลอดว่าระหว่างทำทุกอย่างภายในกรอบ ภายใต้ความรู้และประสบการณ์ที่มี กับทำอะไรนอกกฎ นอกกรอบ อย่างไหนดีกว่ากัน เชื่อว่าหลายๆ คนคงตอบว่า การอยู่ในกรอบ หรือทำอะไรที่ผลลัพธ์นั้นมองเห็นว่าปลอดภัยเป็นเรื่องที่ดี การแหกกฎ การนอกกรอบเป็นเรื่องที่เสี่ยง และอาจทำให้เกิดปัญหาตามมา….ผมว่าไม่แปลกครับ.. เพราะระบบวัฒนธรรมบ้านเราปลูกฝังให้ทุกคนอยู่ในกรอบ ทำอะไรให้เหมือนกัน เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นการทำข้อสอบที่ต้องตอบให้ตรงกับคำตอบของครูเท่านั้น การปลูกฝังว่าต้องทำตามตำราหรือทำตามใครซักคนที่ประสบความสำเร็จ การทำงาน 8 ชั่วโมงต่อวันโดยที่ต้องมีคนคอยบอกว่าคุณต้องคิดอะไร เป็นสิ่งที่ถูกต้อง..นั่นจึงเป็นกรอบของเราครับ และใครหลายคนก็เชื่อว่ากรอบนี้คือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด อะไรที่แตกต่างออกไปเป็นสิ่งที่ผิด ผมอยากลองแชร์ประสบการณ์ที่วันหนึ่ง เมื่อผมลองก้าวออกจากพื้นที่ของเรา ไปสู่พื้นที่ใหม่ ไปเจอกรอบใหม่ๆ ที่ต่างออกไป ตอนนั้นผมได้ทำงานร่วมกับพาร์ทเนอร์ต่างชาติ ผมเจอหลายสิ่งที่เคยมองว่าเป็นสิ่งที่ผิด ไม่ว่าจะเป็น การทำงานที่สื่อสารกันอย่างตรงไปตรงมามากๆ โดยไม่สนเรื่องอายุ ตำแหน่งและความสัมพันธ์ การทำอะไรที่เหมือนก่อนหน้านี้ดูเป็นเรื่องโง่ แม้ว่าจะปลอดภัย ไม่มีใจดีหรือใจร้าย สิ่งนี้ดี-ไม่ดี มองแต่ว่ามีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์ และอะไรอีกหลายๆ อย่างที่เคยเชื่อว่าถูกต้อง แต่กลับเป็นเรื่องตรงกันข้ามไปหมด หลายคนคงคิดว่าผมกำลังจะอวยคนต่างชาติว่าเขาดีกว่าเราอย่างนั้น อย่างนี้.. เปล่าครับ.. ผมไม่ได้อวย ผมจะบอกว่า ความจริงของโลกใบนี้คือไม่มีสิ่งที่ผิดหรือถูกเสมอไป ภายใต้กรอบของเราก็มีความสำเร็จอยู่ครับ และภายใต้กรอบของต่างชาตินั้นก็มีความสำเร็จอยู่เช่นกัน สิ่งที่ผมมองเห็นได้ชัดที่สุดของการทำงานร่วมกับพาร์ทเนอร์ต่างชาติ คือทุกอย่างเป็นได้มากกว่าที่เป็น ไม่มีอะไรตายตัว ในความสำเร็จหนึ่งอย่างไม่ได้มีแค่วิธีเดียว เหมือนแต่งเพลง […]Read More
ชีวิตในแต่ละช่วงยื่นบททดสอบให้เราต่างกัน ในวัยเด็ก เราไม่รู้หรอกว่าชีวิตจะบอกอะไรกับเรา อาจเป็นเพราะว่าเราไม่เคยคิดหรือสงสัย ก็แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ได้กินอิ่มนอนหลับ เล่นกับเพื่อนๆ ก็มีความสุขแล้ว ชีวิตไม่ได้หยิบยื่นแบบทดสอบที่โหดหินมาให้นัก หรืออาจเป็นเพราะเรายังไม่รู้เดียงสา เลยไม่มีเรื่องไหนที่หนักหนาจนต้องเก็บมาคิดให้หนักสมอง ตื่นมาก็ลืมแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ที่สำคัญยังมีคนรอบข้างคอยปลอบประโลมในยามที่ทุกข์ใจ… ชีวิตในช่วงเวลานั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ที่สวยงาม เราเลยไม่หวาดเกรงต่อสิ่งที่จะได้พบเจอ มีเพียงรอคอยที่จะตื่นมาเพื่อเจอแต่ความสุขในวันถัดๆ ไป ความทุกข์ การเปลี่ยนแปลง และความผิดหวังเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ทว่า..เมื่อเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตเริ่มไม่ใจดีกับเราเหมือนก่อน ปัญหาเล็กๆ ที่เคยเจอเมื่อตอนเด็กๆ กลับไม่เล็กเหมือนแต่ก่อน บททดสอบที่ชีวิตหยิบยื่นให้ก็ยากขึ้นและหนักหนาขึ้นจนบางครั้งเกินจะรับไหว ผู้ช่วยคนสำคัญในชีวิตเริ่มหายไปจากชีวิต เหลือคนที่คอยโอบอุ้มเราน้อยลงเต็มที ตอนนั้นแหละที่ชีวิตปลุกเราให้ตื่น และบอกเว่า…ไม่มีใครที่จะอยู่ช่วยเราไปได้ตลอดชีวิต และบางปัญหาก็ไม่มีใครช่วยได้ นอกจากตัวเราจะหาทางออกจากปัญหานั้นให้ได้เอง เราเริ่มมองเห็นแล้วว่าทุ่งลาเวนเดอร์ที่เคยโตมานั้นไม่ได้สวยงามเสียทีเดียว บางทีก็มีขวางหนามแทรกมาเป็นระยะ ถ้ายังอยากจะวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์นี้ต่อ ก็ต้องผ่านขวางหนามนั้นไปให้ได้ แต่ถึงผ่านมาได้ขวางหนามเหล่านั้นก็ฝากรอยแผลไว้เป็นอนุสรณ์ ขวางหนามในชีวิตแต่ละคนมาในรูปแบบที่แตกต่างและในช่วงเวลาที่ต่างกัน ถ้าใครมีสติและเข้มแข็งพอ ก็อาจก้าวผ่านไปได้ และชีวิตจะให้รางวัลที่เรียกว่าประสบการณ์เป็นภูมิคุ้มกันแก่เรา แต่มุมมองในชีวิตของเราจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป เราจะใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวง ระแวดระวังมากขึ้น จนการวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ชักเริ่มไม่เพลิดเพลินอีกต่อไป นั่นเพราะเราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่า….ชีวิตโยนเราให้มาวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์นี้ทำไม เราเริ่มเห็นวงจรชีวิตของเราซึ่งซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน จนทำให้เกิดความสงสัยว่าการ…ที่มีชีวิตอยู่เพียงแค่ทำสิ่งที่ไร้ความหมายแบบนี้ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ทุกวันจริงๆเหรอ ? แตมเชื่อว่าหลายคนเริ่มมองหาความหมายของการมีชีวิตและการมีคุณค่าของการมีชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ และในขณะที่เริ่มไตร่ตรองกับความหมายของชีวิต คนรอบตัวก็เริ่มล้มหายตายจากมากขึ้นจนน่าใจหาย ความตายที่ไม่เคยนึกถึงกลับกลายเป็นเรื่องใกล้ตัวเข้ามาทุกที มีคำถามที่ดังขึ้นซ้ำๆ […]Read More
ประดิษฐกรรมหนึ่งของมนุษยชาติ ที่บ่งบอกถึงความก้าวหน้า และการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อน และมีจุดร่วมกันที่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยนั้นคือ ‘ภาษา’ นั่นเพราะคนในท้องที่ ในภูมิภาค หรือในประเทศ ต่างก็มีสื่อกลางที่ใช้สื่อสาร บ่งบอกความต้องการ และอรรถาธิบายสิ่งที่เป็นทั้งรูปธรรม นามธรรม และจินตนาการให้ออกมาเป็นรูปฐานที่ชัดเจน ภาษา จึงเป็นข้อบ่งชี้ถึงความก้าวหน้าในระดับสูง และเป็นอัตลักษณ์ของคนในขอบเขตหรือท้องที่นั้นๆ แต่ก็เช่นเดียวกับเส้นแบ่งอาณาเขตของพื้นที่หรือประเทศ ที่เปลี่ยนแปลง หดแคบ ขยายออก ไม่มีความแน่นอน ตัวบทของภาษาเอง ก็มีการแปรสภาพ และไม่เคยอยู่นิ่ง แม้แต่ในประเทศเดียวกัน หากต่างท้องที่ ต่างภูมิภาค ก็สามารถมีความแตกต่างที่เห็นได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะในรูปของสำเนียงภาษาพูด หรือ ‘คำ’ ที่ใช้แทนความหมายของสิ่งหนึ่งสิ่งใด ภาษา เปลี่ยนแปลงได้ ตามท้องที่ ตามเวลา และตามสถานการณ์จะนำพา ในปัจจุบัน โลกแห่งการติดต่อสื่อสาร เดินทางข้ามมาสู่พื้นที่เสมือน การเข้าถึง Social Media และอินเตอร์เนท ก่อให้เกิดการแปรสภาพของ ‘ภาษา’ ไปสู่รูปสารที่แตกต่างออกไปจากเดิม หลากหลายคำถือกำเนิดขึ้นจากการใช้งาน ยอมรับร่วมกัน และมีความคุ้นชิน แต่ในทางหนึ่ง ความคุ้นชินเหล่านั้น ก็หักล้างกับบัญญัติทางภาษาที่ถูกกำหนดเอาไว้โดยระเบียบ และหลักเกณฑ์ทางภาษาที่เป็น ‘ทางการ’ […]Read More