หากคุณเกิดในยุค’ 70 หรือ ’80  ยังจำกันกันได้หรือไม่ครับว่าเมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้วนั้น เป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่น่าตื่นเต้นในยุคนั้น ถ้ายังไงผมขอพาย้อนหวนนึกถึงอดีตกันสักนิดนะครับ ก่อนที่เราจะย้อนกลับมาสู่ยุคปัจจุบันที่ผมและเพื่อนร่วมโลกต้องจดจำชื่อของโควิด-19 และคำว่า New Normal  หรือยุคที่เราต้องสวมหน้ากากเข้าหากัน และเว้นระยะห่างเพื่อความปลอดภัย  เราเคยอยู่ในช่วงเปลี่ยนผ่านที่สำคัญคือการเปลี่ยนผ่านจากยุค’ 90 ไปสู่ยุคมิลเลนเนียม ช่วงนั้น…. การเปลี่ยนสหัสวรรศเข้าสู่ยุค ‘2000s หลายวงการตื่นตัวกับการเปลี่ยนผ่านครั้งนั้น โดยเฉพาะวงการออกแบบ  ตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมเริ่มทำงานใหม่ในบทบาทสถาปนิกอย่างเต็มตัว  ช่วงนั้นแนวทางการออกแบบโดยเฉพาะการจัดพื้นที่ใช้สอยในอาคารหลายประเภทกำลังเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิมตามพฤติกรรมการใช้งานที่เปลี่ยนไป เช่น ภายในอาคารสำนักงานจากที่เคยมีการแบ่งแยกพื้นที่กันอย่างเป็นสัดส่วนระหว่างผู้บริหารและพนักงาน ก็ปรับเปลี่ยนมาเป็นการมิกซ์รวมกันตามรูปแบบของพฤติกรรมองค์กรที่เปลี่ยนไปโดยมีจัดประสงค์ที่ต้องการให้องค์กรมีความคล่องตัวและทันสมั้ยทันเหตุการณ์  เพื่อตอบสนองและทันกับโลกในช่วงนั้นที่กำลังทรานส์ฟอร์มจากระบบอนาล็อกไปสู่ระบบดิจิตัล  หรือในส่วนของที่พักอาศัยโดยเฉพาะในประเทศไทย ก็เริ่มมีการปรับเปลี่ยนจากที่พักอาศัยแนวราบประเภทบ้านเดี่ยว หรือ ทาวเฮ้าส์ซึ่งมีพื้นที่ใช้สอยมาก ไปสู่การการพักอาศัยในแนวดิ่งหรือคอนโดมิเนียมที่มีพื้นที่ใช้สอยน้อยลง แต่กระชับและ Functional มากขึ้นซึ่งในช่วงนั้นทั้งสถาปนิก อินทีเรียดีไซน์เนอร์ นักออกแบบต่างๆ ก็ต้องพัฒนารูปแบบของงานให้สอดคล้องตามความนิยมและพฤติกรรมของผู้บริโภคเป็นการใหญ่กันเลยทีเดียว คราวนี้…ตัดภาพกลับมาในช่วงสองปีที่ผ่านมา การเปลี่ยนแปลงใหญ่เกิดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เป็นการเปลี่ยนผ่านอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันตั้งตัวและเตรียมใจ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเทรนด์หรือกระแสนิยมแต่อย่างใด แต่เกิดจากการมาของเชื้อไวรัสโควิด-19 ที่รุกลามแพร่ระบาดไปทั่วโลกอย่างรวดเร็วนั่นเอง  ซึ่งช่วงก่อนหน้าที่เจ้าเชื่อไวรัสชนิดนี้จะมาเยือนหรืออุบัติขึ้น เทรนหรือกระแสการออกแบบในการใช้พื้นที่ร่วม  หรือ Co-working space กำลังมาแรงเป็นอย่างมาก  โครงการต่างๆ ทั้งอาคารพักอาศัย อาคารสำนักงานหรือห้างสรรพสินค้าต่างเน้นการออกแบบให้มีพื้นที่ใช้สอยร่วมกันในส่วนพื้นที่สาธารณะพร้อมกับลดพื้นที่ส่วนตัวให้น้อยลง […]Read More

คงไม่มีใครที่ไม่รู้จัก ไอดอลเกิร์ลกรุ๊ป ที่มีชื่อว่า BNK48 ที่เข้ามาเปิดตัวในประเทศไทยเมือ 4 ปีที่แล้ว และประสบความสำเร็จได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม มีแฟนคลับคอยติดตามสนับสนุนมากมายทั่วประเทศ สมาชิกของBNK48  เกิดจากการสนับสนุน เด็กสาวธรรมดาที่มีความฝัน ความมุ่งมั่นที่พยายามจะเป็นไอดอล ด้วยการฝึกฝน เรียนรู้ ในเรื่องของการร้อง การเต้น และการแสดง เพื่อให้ได้เป็นไอดอลดังที่ฝันไว้ แม้ว่าต้องพบเจออุปสรรคมากมายที่ต้องก้าวข้ามไปให้ได้ และใครก็ตามที่รูจักBNK48  ต้องย่อมรู้จัก เพลงคุกกี้เสี่ยงทาย ซึ่งนับว่าคือเพลงที่ทำให้ชื่อเกิร์ลกรุ๊ปกลุ่มนี้ได้รับการยอมรับและความนิยมเป็นอย่างมากมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ใครจะรู้ว่าหนึ่งในผู้ที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จ ความโด่งดัง ความนิยม ของ BNK48 มีผู้ชายที่ชื่อว่า  พงศ์จักร พิษฐานพร หรือ ครูเอ๊ะ คุณครูใหญ่, Thai Music Director BNK48 และ  CGM48  ที่หลายคนคุ้นหน้าคุ้นตาเขามายาวนาน ในฐานะของ สมาชิกวงละอองฟอง นักออกแบบดนตรีสีสวย ที่สร้างผลงานเพลงที่มอบพลังบวก และ ความสุขให้กับแฟน ๆ ยาวนานมากว่า 25  ปี ในฐานะหัวหน้าวง นักร้อง และ […]Read More

“คุณครูคะ ขออนุญาตให้เด็กชาย ชวนะ ได้ลองวิ่งใหม่อีกครั้งได้ไหมคะ” คุณแม่ผมเอ่ยปากขอร้องคุณครูพละ ตอนผมอยู่ชั้นประถมปีที่ 6 ในการคัดเลือกตัวนักวิ่งในแต่ละรุ่น เพื่อเป็นตัวแทนของโรงเรียน ไปแข่งขันกีฬาประจำจังหวัดและแน่นอน ผมได้โอกาสนั้นใหม่อีกครั้ง ‘เข้าที่ ระวัง ไป……” เสียงตะโกนของอาจารย์ปลุกเร้าอารมณ์ความฮึกเหิมของผมอย่างมาก ผมพุ่งตัวทะยานออกตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเพื่อนๆรุ่นเดียวกันอีกสองคน รองเท้าหัวเข็มที่คุณแม่ลงทุนซื้อให้ทำงานของมันอย่างเต็มที่ เสียงโลหะที่ตะกุยลงบนพื้นดินในสนามหญ้าดังอยู่ในโสตประสาทผมอยู่ตลออดเวลา  ผมเริ่มทิ้งห่างเพื่อนผมสองคนนั้นไกลออกไปทุกที ผมเร่งฝีเท้าเต็มกำลัง เส้นชัยอยู่ข้างหน้าอีกไม่กี่วินาที ผมรวบรวมกำลังที่เหลือทั้งหมดเท่าที่มีพุ่งตัวผ่านเข้าเส้นชัยในที่สุด “ ไม่เป็นไรนะลูก อย่างน้อยลูกก็พยายามได้ดีที่สุดแล้ว “ คุณแม่ผมปลอบใจ และพาผมไปทานขนมต่อเป็นการปลอบขวัญ ใช่ครับ ผมวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้าย โดยมีเพื่อนๆวิ่งนำหน้าผมไปหลายวินาที ที่ผมเกริ่นเล่าเรื่องนี้มา ก็เพราะว่าความผิดหวัง สมหวังในชีวิตเรา เดินคู่ขนานกับเรามาตลอดทั้งชีวิต ไม่ว่าในอดีต วันนี้ หรือแม้แต่วันข้างหน้า แต่บทเรียนในวันนั้น สอนให้เรียนรู้ว่า ทุกๆอย่างที่มุ่งมั่นจะทำ มีโอกาสให้อยู่เสมอ ไม่ใช่แค่ครั้งที่สองเท่านั้น แต่มีรอต้อนรับเสมอ ตราบเท่าที่เราพยายาม ฝันจะเป็นนักวิ่งที่เร็วที่สุดในโลกของผมหยุดอยู่ตรงนั้น มารู้ตัวอีกทีผมก็หลงรักงานศิลปะเข้าอย่างเต็มเปา จนสามารถเข้าเรียนสายงานออกแบบในมหาวิทยาลัยชื่อดัง และจบมาทำงานในสายงานที่ตัวเองรักได้ในที่สุด  และแล้วความผิดหวังครั้งใหญ่ก็มายืนรอรับผมตรงประตูอีกครั้ง ที่ทำให้การวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นที่โหล่ กลายเป็นเรื่องเล็กๆ ขึ้นมาทันที  ครั้งนี้เปลี่ยนแปลงทั้งความคิด […]Read More