ชีวิตในแต่ละช่วงยื่นบททดสอบให้เราต่างกัน ในวัยเด็ก เราไม่รู้หรอกว่าชีวิตจะบอกอะไรกับเรา อาจเป็นเพราะว่าเราไม่เคยคิดหรือสงสัย ก็แค่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ได้กินอิ่มนอนหลับ เล่นกับเพื่อนๆ ก็มีความสุขแล้ว ชีวิตไม่ได้หยิบยื่นแบบทดสอบที่โหดหินมาให้นัก หรืออาจเป็นเพราะเรายังไม่รู้เดียงสา เลยไม่มีเรื่องไหนที่หนักหนาจนต้องเก็บมาคิดให้หนักสมอง ตื่นมาก็ลืมแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ที่สำคัญยังมีคนรอบข้างคอยปลอบประโลมในยามที่ทุกข์ใจ… ชีวิตในช่วงเวลานั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ที่สวยงาม เราเลยไม่หวาดเกรงต่อสิ่งที่จะได้พบเจอ  มีเพียงรอคอยที่จะตื่นมาเพื่อเจอแต่ความสุขในวันถัดๆ ไป ความทุกข์ การเปลี่ยนแปลง และความผิดหวังเป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ทว่า..เมื่อเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตเริ่มไม่ใจดีกับเราเหมือนก่อน ปัญหาเล็กๆ ที่เคยเจอเมื่อตอนเด็กๆ กลับไม่เล็กเหมือนแต่ก่อน บททดสอบที่ชีวิตหยิบยื่นให้ก็ยากขึ้นและหนักหนาขึ้นจนบางครั้งเกินจะรับไหว ผู้ช่วยคนสำคัญในชีวิตเริ่มหายไปจากชีวิต เหลือคนที่คอยโอบอุ้มเราน้อยลงเต็มที ตอนนั้นแหละที่ชีวิตปลุกเราให้ตื่น และบอกเว่า…ไม่มีใครที่จะอยู่ช่วยเราไปได้ตลอดชีวิต และบางปัญหาก็ไม่มีใครช่วยได้ นอกจากตัวเราจะหาทางออกจากปัญหานั้นให้ได้เอง เราเริ่มมองเห็นแล้วว่าทุ่งลาเวนเดอร์ที่เคยโตมานั้นไม่ได้สวยงามเสียทีเดียว  บางทีก็มีขวางหนามแทรกมาเป็นระยะ ถ้ายังอยากจะวิ่งเล่นในทุ่งลาเวนเดอร์นี้ต่อ ก็ต้องผ่านขวางหนามนั้นไปให้ได้ แต่ถึงผ่านมาได้ขวางหนามเหล่านั้นก็ฝากรอยแผลไว้เป็นอนุสรณ์ ขวางหนามในชีวิตแต่ละคนมาในรูปแบบที่แตกต่างและในช่วงเวลาที่ต่างกัน ถ้าใครมีสติและเข้มแข็งพอ ก็อาจก้าวผ่านไปได้ และชีวิตจะให้รางวัลที่เรียกว่าประสบการณ์เป็นภูมิคุ้มกันแก่เรา แต่มุมมองในชีวิตของเราจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป เราจะใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวง ระแวดระวังมากขึ้น จนการวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ชักเริ่มไม่เพลิดเพลินอีกต่อไป นั่นเพราะเราเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่า….ชีวิตโยนเราให้มาวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์นี้ทำไม เราเริ่มเห็นวงจรชีวิตของเราซึ่งซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน จนทำให้เกิดความสงสัยว่าการ…ที่มีชีวิตอยู่เพียงแค่ทำสิ่งที่ไร้ความหมายแบบนี้ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้ทุกวันจริงๆเหรอ ? แตมเชื่อว่าหลายคนเริ่มมองหาความหมายของการมีชีวิตและการมีคุณค่าของการมีชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ และในขณะที่เริ่มไตร่ตรองกับความหมายของชีวิต คนรอบตัวก็เริ่มล้มหายตายจากมากขึ้นจนน่าใจหาย ความตายที่ไม่เคยนึกถึงกลับกลายเป็นเรื่องใกล้ตัวเข้ามาทุกที มีคำถามที่ดังขึ้นซ้ำๆ […]Read More

ประดิษฐกรรมหนึ่งของมนุษยชาติ ที่บ่งบอกถึงความก้าวหน้า และการอยู่รวมกันเป็นกลุ่มก้อน และมีจุดร่วมกันที่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยนั้นคือ ‘ภาษา’ นั่นเพราะคนในท้องที่ ในภูมิภาค หรือในประเทศ ต่างก็มีสื่อกลางที่ใช้สื่อสาร บ่งบอกความต้องการ และอรรถาธิบายสิ่งที่เป็นทั้งรูปธรรม นามธรรม และจินตนาการให้ออกมาเป็นรูปฐานที่ชัดเจน ภาษา จึงเป็นข้อบ่งชี้ถึงความก้าวหน้าในระดับสูง และเป็นอัตลักษณ์ของคนในขอบเขตหรือท้องที่นั้นๆ แต่ก็เช่นเดียวกับเส้นแบ่งอาณาเขตของพื้นที่หรือประเทศ ที่เปลี่ยนแปลง หดแคบ ขยายออก ไม่มีความแน่นอน ตัวบทของภาษาเอง ก็มีการแปรสภาพ และไม่เคยอยู่นิ่ง แม้แต่ในประเทศเดียวกัน หากต่างท้องที่ ต่างภูมิภาค ก็สามารถมีความแตกต่างที่เห็นได้อย่างชัดเจน ไม่ว่าจะในรูปของสำเนียงภาษาพูด หรือ ‘คำ’ ที่ใช้แทนความหมายของสิ่งหนึ่งสิ่งใด ภาษา เปลี่ยนแปลงได้ ตามท้องที่ ตามเวลา และตามสถานการณ์จะนำพา ในปัจจุบัน โลกแห่งการติดต่อสื่อสาร เดินทางข้ามมาสู่พื้นที่เสมือน การเข้าถึง Social Media และอินเตอร์เนท ก่อให้เกิดการแปรสภาพของ ‘ภาษา’ ไปสู่รูปสารที่แตกต่างออกไปจากเดิม หลากหลายคำถือกำเนิดขึ้นจากการใช้งาน ยอมรับร่วมกัน และมีความคุ้นชิน แต่ในทางหนึ่ง ความคุ้นชินเหล่านั้น ก็หักล้างกับบัญญัติทางภาษาที่ถูกกำหนดเอาไว้โดยระเบียบ และหลักเกณฑ์ทางภาษาที่เป็น ‘ทางการ’ […]Read More

เรื่อง: ชวนะ ช่างสุพรรณ หลายวันก่อนหลังจากประชุมมาเกือบทั้งวัน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็เห็นว่ามีสายเรียกเข้าที่ผมไม่ได้รับสายหลายเบอร์มาก แต่วันนั้นผมยังติดภาระกิจอีกหลายอย่าง เลยไม่ได้ติดต่อกลับจนกระทั่งดึก  ผ่านมาอีกวันพอนึกขึ้นได้ ก็เลยไล่ดูรายชื่อเพื่อติดต่อกลับทั้งเบอร์ที่ไม่รู้จัก และเบอร์ที่รู้จัก หนึ่งในนั้นมีเบอร์ของรุ่นน้องซึ่งมักจะโทรพูดคุยกันในเรื่องของงานออกแบบและบทความอยู่บ่อยครั้ง เมื่อผมติดต่อกลับ…..ก็ได้ยินเสียงตามสายมาว่า “พี่เอคะ รบกวนช่วยเขียนบทความจากหัวข้อ… ชีวิตนี้บอกให้รู้ว่า… หน่อยนะคะ “ ตามด้วยเสียงหวานๆว่า “หนูให้เวลาพี่อาทิตย์หนึ่ง” ชีวิตนี้บอกให้รู้ว่า… ดังก้องอยู่ในหัวผมตั้งแต่วินาทีนั้นทันที บอกให้รู้อะไรว่ะ ผมถามกับตัวเอง ทำงานไป คิดงานไป ชีวิตนี้บอกให้รู้ว่าก็ เด้งขึ้นมาในหัวอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่าคำถามนี้..ประเภทนี้ ก็เคยผุดขึ้นมาในความคิดอยู่หลายครั้ง บางครั้งก็ผุดขึ้นมาในช่วงเวลาที่ดิ่งลงถึงที่สุด บางครั้งก็มาในช่วงเวลาที่มีความสุขเต็มที่กับชีวิต แต่ผมก็ยังหานิยามคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้อยู่ดี จนเวลาล่วงเลยมาเข้าวันที่ห้านับตั้งแต่วันที่คุยกัน ชีวิตนี้ก็ยังไม่บอกอะไรผมเลย ว่าจะเขียนอะไร ตีความช่วงชีวิตที่ผ่านมายังไงให้มันสวยงาม มีสาระ ดูไม่ซ้ำกับคนอื่นๆ และเพียงพอที่จะสร้างมุมมองในการใช้ชีวิตให้กับคนที่อ่านได้บ้าง work life balance , work life flow , สร้างสมดุลย์ในการใช้ชีวิต ชีวิตเราสั้นอยากทำอะไรก็ทำ สิ่งที่คนใกล้ตายอยากบอก เรื่องราวที่อ่านผ่านๆ ตา ผ่านสมอง ก็หลั่งไหลเข้ามา […]Read More

หนึ่งในประดิษฐกรรมที่เกิดขึ้นโดยมนุษยชาติชนิดหนึ่ง ที่อาจจะขึ้นชื่อว่าเป็นความก้าวหน้า และเป็นพิษมหันต์ที่ผลักให้การตายและการฆาตกรรมสูงขึ้นอย่างมีนัยยะ คงไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า ‘ปืน’ คือสิ่งนั้น จากท่อยัดลูกปรายโรยดินระเบิด มาสู่ขนาดพกพา ประสิทธิภาพสูง มุ่งหมายผลลัพธ์สูงสุด การถือครองอาวุธปืน ในความหมายหนึ่ง คือการประกาศสิทธิ์อันยิ่งใหญ่ อำนาจที่เหนือกว่า และพลานุภาพที่จะผลาญคนที่อยู่อีกฝั่งของไก แต่เมื่อไกปืนลูกเหนี่ยว คันนกถูกสับ ผู้ยิงก็ไม่ได้เป็นนายของมันอีกต่อไป ปืนเป็นเพียงอุปกรณ์ เป็นวิถีทาง เป็น ‘กระบวนการ’ เพื่อนำไปสู่ปลายเหตุ เพื่อใช้จบปัญหา ไม่ว่าจะเป็นระดับส่วนตัว หรือความขัดแย้งระดับประเทศในสมรภูมิ และก็ดูเหมือนว่าอาวุธปืน ได้กลายมาเป็นปัญหาในเชิงสังคม มากขึ้นทุกขณะ เมื่อเจ้าของอาวุธปืน นำมันไปพิฆาตคนที่ไม่มีส่วนรู้เห็น ไม่เคยมีประเด็น หรือมีความขัดแย้งใดๆ กันมาก่อน …. เมื่อปืนถูกใช้เพื่อระบายความเกลียดชัง…. เหตุการณ์กราดยิงอาวุธปืนที่เกิดขึ้นต่อเนื่องถึงสามครั้ง สามช่วงเวลา ในสถานการณ์และผู้เสียชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงที่สหรัฐอเมริกา หนึ่งคือโรงเรียนประถม สองคือร้านนวด และสามคือสถานพยาบาล มีจุดร่วมที่ตรงกัน คือผู้ก่อเหตุ เป็นวัยรุ่นตอนต้น ถือครองอาวุธปืน มีประวัติความขัดแย้ง และมีปัญหาในด้านการเข้าสังคม ในแง่หนึ่ง การบุกกราดยิงของผู้ก่อเหตุ มีความหมายเชิงซ้อนของความพยายามที่จะ ‘ตายตกไปตามกัน’ กล่าวคือ วางแผนให้การกราดยิง คือพฤติกรรมสุดท้าย […]Read More