ในสมัยกาลก่อน มีคำกล่าวว่า ‘ค่าของคน อยู่ที่ผลของงาน’ และการจะวัดประสิทธิภาพ กับค่าตอบแทนภายใต้ระบบการทำงาน ไม่ว่าจะในหน่วยงานหรือองค์กรใด ก็ขึ้นกับว่า คนคนหนึ่ง จะสามารถสร้างผลผลิตสุดท้ายได้มากน้อยแค่ไหน แนวคิดเกี่ยวกับการ ‘ทำมาก ได้มาก’ ก็มักจะตามมาเป็นลำดับขั้นที่สองของการวัดผลอยู่เสมอๆ … แต่เป็นในทางทฤษฏี เพราะในความสลับซับซ้อนของสังคม การทำงาน และการวัดประสิทธิภาพนั้น ไม่ได้สมบูรณ์แบบเต็มร้อย และการ ‘ทำมาก ได้มาก’ ก็เป็นเพียงอุดมคติในช่วงแรกเริ่มหรือ ‘Honeymoon Period’ ของวัยทำงานตอนต้น ที่เมื่อถูกเบียดบังด้วยความเหนื่อยล้าสะสม ความกดดันจากการคาดหวัง และการรับผิดชอบเกินกว่าหน้าที่ที่ได้รับแล้วนั้น ไฟและใจที่เคยมีให้ ก็เริ่มจะดับมอด และกลายเป็นอาการ ‘Quiet Quitting’ ที่กลายเป็นปัญหาในโลกการทำงานในขณะนี้ Quiet Quitting นั้น ไม่ใช่การเขียนใบลาออกไปยื่นฝ่ายบุคคล แล้วจากไปแต่เงียบๆ ไม่บอกใคร แต่มันคือกระบวนการของคนทำงานในยุคสมัยปัจจุบัน ที่เมื่อถูกความกดดันทับถม เกิดสภาวะความเครียดอย่างหนักหน่วง ได้ตัดสินใจ ‘ทำตามแต่เฉพาะขอบเขตที่ได้รับ’ และจะไม่ทำอะไรนอกเหนือไปกว่านั้น เข้าทำนอง ถ้าระเบียบให้ทำจาก A ถึง Z ก็จะเป็นตามนั้น ถ้าให้ตอกบัตร […]Read More

ผมเคยเขียนถึง ตูนบอดี้แสลมไปครั้งหนึ่ง  ถึงวิถีการตัดสินใจของตูนที่ผมได้ยินผ่านปากของเขาจากเวทีแห่งหนึ่ง  .. ครั้งนั้นเขาพูดถึงชีวิตในวัยเด็ก ว่าเคยมีคนมาดูถูกเขา และเขาเกือบจะต่อยปากคนนั้น แต่ด้วยการที่เขาได้ยั้งคิด ณ ตอนนั้นสักประมาณ 5 วินาที ทำให้เขาไม่ได้ออกหมัดแต่อย่างใด ..ตอนนั้นตูนให้เหตุผลว่า “ ที่บ้านส่งผมมาเรียน ถ้าผมทำอะไรออกไป แม่ต้องมาพบครู และก็จะเกิดอะไรที่วุ่นวายจะมาเต็มไปหมด ”  นั่น คือ  5 วินาทีที่มีความหมายสำหรับเขา และสำหรับทุกๆ คน เพราะการที่เขามีภาพรายละเอียดแห่งอนาคตขึ้นมาหลายๆ ฉาก  สะท้อนให้เห็นว่าตูนมีระเบียบการคิด และระบบการยั้งคิดที่ดีมากๆ  ในเวทีเดียวกันนั้น ผมมีโอกาสได้ถามตูนอีกว่า รู้สึกอย่างไรที่ต้องหยุดทำดนตรี เพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัย คุณไม่เสียดายในสิ่งที่ตัวเองรัก และกำลังไปได้ดีหรือ … คำตอบของตูนตอนนั้น  ก็ไม่ธรรมดาอีกเช่นกัน เพราะเขาตอบว่า “ ผมรอได้ ผมต้องทำให้ที่บ้านรู้สึกว่าผมทำให้กับครอบครัวตามความหวังของที่บ้านแล้ว ”  … ผมชอบคำตอบนี้อีกเช่นกัน เพราะเขาสร้างความลงตัว ระหว่าง “ ความหวัง” ของที่บ้าน กับ “ ความฝัน ” […]Read More

มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า งานสถาปัตยกรรมใดๆ ก็ตามที่เกิดขึ้นบนโลก ต่างเป็นการหาสมดุลกันระหว่าง ‘สไตล์การออกแบบ’ และ ‘ประโยชน์ทางด้านการใช้งาน’ สไตล์บ่งบอกถึงช่วงเวลาและมุมมองที่ผู้สร้าง มีต่อยุคสมัย และประโยชน์ด้านการใช้งาน เป็นแก่นที่อยู่ภายใน ที่สไตล์จะทำการ ‘รับใช้’ เพื่อให้เอื้อทั้งความงดงาม และถึงพร้อมในอรรถประโยชน์ ที่เป็นหัวใจหลัก งานสถาปัตย์ที่มีแต่สไตล์ แต่ไม่เอื้อต่อการใช้งาน ก็เป็นเพียงการระบายความคลั่งไคล้อันกลวงเปล่า หรืองานสถาปัตย์ที่เน้นใช้งานเป็นสารัตถะ แต่ไม่มีเส้นสายการออกแบบ ก็เป็นเพียงอาคารที่แข็งทื่อ ไร้จิตวิญญาณ ไม่เป็นที่จดจำ เช่นนั้นแล้ว ‘ตึกโดม’ จึงเป็นการวิสาสะของทั้งสไตล์ คุณประโยชน์ และพ่วงด้วยปัจจัยที่สามอย่างเช่น ‘ประวัติศาสตร์’ อย่างไม่อาจจะขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปได้ และเมื่อบวกรวมกับที่มาที่ไป และบทบาทของ ‘ธรรมศาสตร์’ ในหน้าประวัติศาสตร์ของสยามประเทศ เราจะพบกับความสำคัญ ที่ถูกแปรเปลี่ยนมาเป็นงานออกแบบตึกโดมนี้ได้อย่างชัดเจนอย่างยิ่ง ตึกโดม เป็นอาคารขนาดสามชั้น ที่มีตึกทางเข้า เป็นรูปทรงโดม ตามสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ที่ฐานกรวยเป็นแปดเหลี่ยม ยอดแหลมชี้ขึ้นฟ้า สองปีกของอาคารทอดยาวออกไปยังฝั่งถนนท่าพระอาทิตย์ และท่าพระจันทร์ ตัวอาคาร ความหมาย เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงการส่งผ่านของแนวคิดจากคณะราษฏรในช่วงแรกเริ่ม การนำส่งความรู้สู่ประชาชน การเปิดกว้างทางความคิดอันไพศาล หรือแม้กระทั่งสไตล์ที่ใช้ ก็ยังเป็นแนวอาร์ตเดโค (Art […]Read More